گابریل: بدون آمریکا کار حفظ محیط زیست پیش نمی‌رود
۱۳۸۶ مهر ۵, پنجشنبه
در واشنگتن امروز (۲۷ سپتامبر)، کنفرانسی بین‌المللی درباره‌ی مسئله آب و هوا آغاز می‌شود. این کنفرانس، سه روز پس از نشست سران بیش از ۱۵۰ کشور جهان در سازمان ملل متحد با همین مضمون برپا می‌گردد. جرج بوش، رئیس جمهور آمریکا، ۱۶ نماینده‌ی کشورهایی که نقش عمده‌ای در آلوده‌سازی محیط زیست دارند را، به این کنفرانس دعوت کرده است تا درباره‌ی راه‌های مبارزه با گرم شدن زمین بحث کنند.
زیگمار گابریل، (Sigmar Gabriel)، وزیر محیط زیست آلمان که چند روزی است در واشنگتن به سر می‌برد، به عنوان نماینده‌ی این کشور در این نشست شرکت می‌کند. او به عنوان "شاهد"، عضو کمیته‌ی "انرژی، استقلال و گرمای زمین" این کنفرانس است. گابریل به خوبی بر این امر آگاه است که اهداف اروپایی حفظ محیط زیست در واشنگتن و در کنگره‌ی آمریکا، چندان مورد استقبال قرار نمی‌‌گیرند. این اولین بار است که وزیر یک کشور خارجی برای "ارشاد" نمایندگان کنگره‌ی آمریکا دعوت شده است. اکثریت اعضای این کمیته را دموکرات‌ها تشکیل می‌دهند. ادوارد مارکی، (Edward Markey) رئیس این کمیته، پیش از آغاز مراسم اعلام کرد که "ما می‌خواهیم از مهمان آلمانی‌مان چیز یاد بگیریم." گابریل ولی با فروتنی نقش "آموزگاری" خود را رد کرد و با ارائه‌ی آمار و ارقام و فاکت‌ها به تشریح سیاست محیط زیستی آلمان پرداخت. گابریل در این راستا به دو موضوع مهم اشاره کرد: اهمیت حفظ محیط زیست برای آلمان و جهان و سودمندی آن برای اقتصاد و رونق اقتصادی.
گابریل، درباره‌ی سیاست زیست‌محیطی آلمان، در گفت‌و‌گویی با دویچه وله، گفت: «ابتدا باید اهداف روشن و الزامی برای کاهش تولید گازکربنیک به دست آید. و دوم، این که ما به یک تقسیم اصولی هزینه‌های گازکربنیک در تولید داریم. این نمی‌شود که این هزینه‌ها، دائم به جامعه برگردند، که مالیات دهندگان مرتب این هزینه‌ها را بپردازند. بلکه کسانی که مسئول آلوده کردن محیط زیست هستند، باید برای آن هم بپردازند.»
آمریکا هم‌چنان مردد است
جیمز سنسنبرنر، (James Sensenbrenner)، یکی از اعضای حزب جمهوری‌خواه و عضو بانفوذ کمیته"انرژی، استقلال و گرمای زمین" ، با تردید به این "رویای اروپایی" می‌نگرد. او پس از سخنرانی گابریل، گفت: «من واقعاً جرأتم را از دست دادم. فکر نمی‌کنم که در بالی بر سر چارچوب آن قراردادی توافق شود که در آمریکا همگان آن را بپذیرند و به تصویب برسد.»
گابریل ولی مرعوب این موضع تردید آمیز نمی‌شود و به جنبه‌های مثبت گفته‌های جیمز سنسنبرنر می‌پردازد: «این در مقایسه با قبل، یک تغییر اساسی است. پیش از این آن‌ها دائم می‌گفتند، همه‌ی این چیزها بی معنی است، ما به این‌ها اعتقاد نداریم، ما شرکت نمی‌کنیم. حالا می‌گویند: خوب، ما می‌دانیم که باید اتفاقی بیفتد. خود سنسنبرنر گفت؛ من علاقه دارم که این‌جا نتیجه‌ی بیشتری بگیریم و بعد شرایطی را مطرح کرد.»
"شرایط" جیمز سنسنبرنر با تجزیه و تحلیل جرج بوش درباره‌ی سیاست‌های محیط زیستی و انگیزه‌ی پرداختن به آن هم‌خوانی دارد. آمریکا پنهان نمی‌کند که بیش از هرچیز، از زاویه‌ی دستیابی به "استقلال تولید انرژی" به مسئله‌ی محیط زیست می‌پردازد. جرج بوش اهم سیاست محیط زیستی خود را این‌گونه توضیح می‌‌دهد: «ابتدا این شناخت که ما مسئله‌ای با تولید گازهای گلخانه‌ای داریم. دوم، ما با وابستگی داشتن به نفت، مسئله داریم. سوم، ما به رسمیت می‌شناسیم که برای حل این مسئله باید از تکنیک استفاده کنیم...»
بدون آمریکا، هرگز!
این که آیا بر اساس این تجزیه و تحلیل، تدارکات لازم برای برپایی کنفرانس بالی فراهم می‌آید، به نتیجه‌ی بحث‌هایی که روز آخر کنفرانس (۲۷ سپتامبر) جمع‌بندی می‌‌شوند، دارد. کنفرانس بالی قرار است در ماه دسامبر، پیش از به پایان رسیدن اعتبار موافقت‌نامه‌ی کیوتو در سال ۲۰۱۲، برگزار شود. گابریل ولی به فعالیت‌های اقناعی خود، هم‌چنان امیدوار است: «این فایده‌ای ندارد که دائم آمریکایی‌ها را آشکارا به باد انتقاد بگیریم. ما به آن‌ها احتیاج داریم. و ما باید به فعالیت‌های روشنگرانه‌مان ادامه بدهیم. این معنی ندارد، بدون پویایی اقتصاد آمریکایی، بدون این نیروی باورنکردنی، از جمله در زمینه‌ی علم و تحقیق، که این کشور می‌تواند در اختیار ما بگذارد، (در این صورت) ما یک رکن اصلی کم داریم.»