Hoteli i shpresës

Shpresë - ajo s'ka të paguar këtu në Hotel Alice në periferi të qytetit turk Reyhanli. Vetëm pesë kilometra linjë ajrore nga holli i hotelit, vlon lufta në Siri. Nganjëherë shpërthimet dëgjohen deri këtu. Në ekranët e televizorëve të vendosur lart në mur transmetohen gjatë gjithë ditës pamje tmerri nga vendi fqinj. Trupa pa jetë fëmijësh mes rrënojash, gra që qajnë, fytyra të shtrembëruara nga dhimbja, të mbuluara nga pluhuri dhe gjaku, ushtarë që ngrenë lart armët e tyre dhe betohen për hakmarrje. Në kolltukët dhe kanapetë e hollit të hotelit qendrojnë ulur burra të rinj me vështrimin e ngulitur në ekran. Ata jetojnë si refugjatë në këtë hotel. Dhomat e tyre paguhen nga të afërm që jetojnë jashtë vendit dhe u dërgojnë rregullisht para. Por pasuria e tyre më e shtrenjtë është shpresa për ditë më të mira.

Një mjek sirian nga Gjermania

Mes burrave është ulur një zotëri më i moshuar me flokë të shkurtër të zinj, fytyrë të rruar dhe sy të vegjël miqësorë. Ai telefonon. Mbi gjunjët e burrit gjendet një dosje e madhe e zezë me një bllok shënimesh. Mbi të ka emra dhe numra. Burri quhet Marwan Khoury, 56 vjeç. Javët e kaluara ai ka mbledhur ndihma në Gjermani: dy kamionë plot me mallra humanitare si qumësht pluhur, oriz, miell, vaj, rroba dimri, materiale për ndihmën e shpejtë, medikamente dhe lodra fëmijësh. Prej ditësh kamionët qëndrojnë në kalimin kufitar Cilvegözü dhe ashtu si qindra kamionë të tjerë nuk lejohen nga autoritetet turke të kalojnë për në Siri. Prej disa ditësh, pak kilometra larg kufirit, luftëtarë islamikë të lëvizjes "Shtet islamik në Irak dhe Levant" (ISIL) kanë pushtuar shumë lokalitete. Qeveria turke druan se ndihmat humanitare mund të bien në duart e islamistëve. Kështu kufiri mbetet i mbyllur.

"Këta Daesch! Kjo është kaq frustruese", shfryn Marwan. "Daesch" në arabisht do të thotë gomar, dhe është fjala që opozitarët përdorin për islamistët. Marwan e ka origjinën nga Damasku. Para më shumë se 20 vjetësh ai shkoi në Gjermani për të punuar si mjek në një spital. Prej 15 vjetësh ka një klinikë të vetën për mjekësi të përgjithshme në Hof të Bavarisë. Kur konflikti mes demonstruesve dhe qeverisë së Assadit dy vjet më parë filloi të kthehej në një luftë civile, Marwan mori anën e opozitës "Koalicioni sirian". Gjithnjë me shpresën se së shpejti Perëndimi do të vinte në ndihmë, Assadi do të zhdukej dhe lufta do të përfundonte. "Ndoshta atëherë mund të rivendosja edhe kontaktin me motrën time", thotë Marwan, megjithëse ajo me burrin e saj jetojnë në Damask dhe janë rregulluar me regjimin. Çarja kalon mes për mes familjes.

Kufiri dhe pritja e gjatë

Pastaj Marwan papritur ngrihet. "Do të shkojmë në kufi", thotë ai. Udhëtimi me një taksi zgjat vetëm një çerek ore. Në rrugën që të çon tek rrjetat e larta të çelikut në kalimin kufitar, kamionët prej mëse dy javësh kanë formuar një kolonë me tri radhë, e cila zgjatet përditë. Disa janë të ngarkuar me automomjete, të tjerë me makineri, në shumë kamionë ngarkesat janë thasë çimentoje. "Çimentoja është për ndërtimin e shkollave dhe zyrave të reja dhe për rrugët", thotë Marwan.

Në kufi mbizotëron heshtja. Marwan ulet në një kabinë gjysmë të hapur të ndërtuar me dërrasa dhe mushama ngjyrë blu. Këtu kontrabandistët dhe shoferët e taksive dhe kamionëve pijnë çaj të zi dhe presin që të hapen portat. Vetëm 100 metra prapa kabinës së improvizuar të çajit, përmes gardhit me tela hyjnë herë pas here refugjatë sirianë. Rojet turke të kufirit dhe ushtarët që patrullojnë thjesht bëjnë sikur nuk shohin.

Telefoni i Marwanit bie përsëri. Janë aktivistë nga Siria, të cilët i luten t'u sigurojë material mjekësor për qepjen e plagëve dhe fasho. Marwan i shkruan të gjitha në bllokun e tij të shënimeve. "Shpresoj që turqit ta hapin shpejt kufirin këtu, pasi në kamionë ka me shumicë material mjekimi", thotë ai dhe buzëqesh.

Një grua nuk dorëzohet

Në mbrëmje Marwan takohet në lobin e Hotel Alice me Rania Kisar. 39-vjeçarja është aktiviste dhe ka themeluar "Komitetin e revolucionit të grave". Vetëm para pak ditësh ka ardhur ajo në Reyhanli nga zona e luftës pranë Idlib, pasi islamistët e kanë vënë në një listë të personave që duhen eliminuar. Rania nuk ka shami koke dhe paraqitet shumë elokuente dhe me vetëbesim. Ajo i sheh gratë siriane si luftëtare me të drejta të barabarta për lirinë e vendit të tyre. Edhe vetëm kjo mjafton që t'i tërbojë islamistët.

Prindërit e Ranias jetojnë në SHBA. Babai i saj është një milioner që e ka krijuar vetë pasurinë e tij me rrjetin e restoranteve "Fallafel and more". Vëllai i saj punon si programues kompjuteri dhe jeton ëndrrën amerikane. Rania ishte martuar në moshën 20 vjeçare me një sirian nga Damasku, studioi atje Menaxhim Biznesi dhe i lindën dy fëmijë. Një jetë normale. Por kur filloi të kritikonte regjimin e Assadit u arrestua. "Isha shtatzënë me binjakë", tregon ajo, "dhe gjatë burgimit humba një nga binjakët. Pasi dola nga burgu, burri u nda nga unë dhe m'i mori fëmijët."

Rania shkoi tek prindërit në Dallas. Kur filloi kryengritja në Siri, ajo la punën dhe jetën e saj të vjetër për të mbështetur revolucionin, siç thotë. Burri i saj jeton me fëmijët si dhe më parë në kryeqytet dhe është përkrahës i regjimit të Assadit. Prej katër vjetësh Rania nuk i ka parë fëmijët e saj.

Lajme të këqija nga atdheu

Në holl është mbledhur një rreth njerëzish që dëgjojnë Ranian e cila tregon se si flota ajrore e Assadit terrorizon njerëzit. "Ata hedhin paketa bombash me parashuta. Ato bien shumë ngadalë në tokë. Era i çon në drejtime të ndryshme dhe unë nuk e di se ku do të bien, në ç'drejtim duhet të vrapoj për t'i shpëtuar shpërthimit. Atëherë qendroj në vend dhe pres se ku do ta çojë paketën era", thotë Rania.

Marwan largohet nga holli. Ai qendron në verandën e zbrazët para hotelit dhe telefonon. Pasi ul telefonin, mbetet i palëvizur në një qoshe. Trupi i dridhet. Me nxitim fshin sytë. "Çdo orë na vijnë lajme të këqija. Tani sapo mësova se islamistët kanë vrarë 50 sirianë. Çfarë të bëjmë"?, pyet ai. Dhe duket shumë i vetmuar.

Mustafai dhe islamistët

Mëngjesin e ditës tjetër në Hotel Alice vijnë 12 burra të rinj me mjekra të gjata që bien në sy. Ata kanë sjellë gjashtë ambulanca në kufi. Asnjë prej tyre nuk është më i madh se 30 vjeç. Mbajnë veshje të sajuara vetë që të kujtojnë uniformat e luftës. Flasin anglisht me theks londinez. Marwan dyshon se vijnë nga Pakistani ose Afganistani. Se kë mbështesin ata është e paqartë, qendrojnë me njëri-tjetrin dhe nuk përzihen me të tjerët. Sapo nëpër hollin e hotelit kalon një grua, ulin sytë poshtë në mënyrë demonstrative. "Njerëz të tillë nuk duam t'i kemi në Siri", thotë Marwan.

Kur të rinjtë zbulojnë në pjesën e pasme të hollit dhomës e duhanit, bëhen agresivë dhe bërtasin "haram!". Vetëm një nga punonjësit e recepsionit arrin t'i zmbrapsë klientët e pakëndshëm. Ai quhet Mustafa dhe shpjegon se nuk është detyrë e një myslimani t'i kthejë të tjerët në rrugën e drejtë. "Secili duhet të jetojë si i pëlqen", thotë ai me një anglishte të çalë.

Një valë shprese

Në Hotel Alice janë vendosur edhe disa shoferë turq ambulancash. Ata tani nxitojnë pasi duhet të nisen shpejt në një mision për të mbledhur sirianë të plagosur në kufi, ndër ta edhe një foshnje që është goditur në shpinë.

Atëherë Marwan mëson me një SMS se turqit do të hapin kufirin. Kamionët me ndihma mund të nisen ndoshta qysh nesër në mëngjes në Siri. Ai shfleton shënimet e tij sikur të ndodhej në mes të një stuhie. Por në këtë moment duket i gëzuar pasi është përfshirë nga një valë e fuqishme që nuk ka të paguar: një valë shprese.